Wydawnictwo Pomorskiej Szkoły Wyższej

1. Każda publikacja wydawana w Wydawnictwie Pomorskiej Szkoły Wyższej podlega recenzji naukowej.
2. Do oceny skierowanej do druku monografii naukowej powołuje się dwóch niezależnych recenzentów spoza jednostki afiliowanej przez autora publikacji, posiadających co najmniej stopień naukowy doktora, będących pracownikami nauki z obszaru naukowo-badawczego, który jest przedmiotem publikacji.
3. Procedura recenzowania jest anonimowa – zarówno recenzent, jak i autor recenzowanego tekstu nie znają nawzajem swoich tożsamości.
4. Każda recenzja ma formę pisemną i zawiera jednoznaczny wniosek recenzenta dotyczący warunków dopuszczenia tekstu do publikacji, jego odrzucenia lub decyzji o wydaniu tekstu po naniesieniu niezbędnych poprawek.
5. W przypadku pozytywnych recenzji, Wydawnictwo uruchamia procedurę wydawniczą.
6. Autor otrzymuje kopię recenzji zawierającą komentarze do tekstu publikacji, wzgl. wskazówki dotyczące dokonania niezbędnych poprawek zgodnie z zaleceniami recenzenta.
7. Autor jest zobowiązany dostarczyć Wydawnictwu poprawiony tekst publikacji, zgodnie z zaleceniami recenzenta i złożyć pisemną odpowiedź na recenzję.
8. Tekst przekazany jest do dalszej procedury wydawniczej obejmującej redakcję językową, skład, łamanie, korektę i druk.

Wydawnictwo Pomorskiej Szkoły Wyższej stosuje najwyższe standardy oraz zasady etyki publikacyjnej w celu przeciwdziałania nieuczciwym praktykom publikacyjnym. Punktem odniesienia są w tym zakresie wytyczne Komitetu ds. Etyki Publikacyjnej (Committee on Publication Ethics, COPE).

1. Autor składający propozycję wydawniczą zobowiązany jest zgłaszać do publikacji wyłącznie własne, w pełni oryginalne teksty.
2. Autor zobowiązany jest do poszanowania własności intelektualnej innych osób. Wykorzystane w publikacji badania innych naukowców powinny być odpowiednio oznaczone: wskazując źródło i ewentualnie zaznaczając, że jest to cytat. Niedopuszczalne są takie praktyki jak plagiat, autoplagiat, ghostwriting, przypisywanie autorstwa tekstu wygenerowanego przez sztuczną inteligencję, pominięcie w wykazie autorów osób, które przyczyniły się do stworzenia dzieła oraz przypisywanie autorstwa osobom, które nie przyczyniły się do stworzenia dzieła (tzw. guest authorship).
3. Autor zobowiązany jest do rzetelnego opisu wykonanych prac badawczych, korzystania wyłącznie z prawdziwych (niesfabrykowanych) danych oraz obiektywnej interpretacji wyników. Autor powinien być gotowy udostępnić dane wykorzystane w zgłoszonym do publikacji tekście.
4. Autor zobowiązany jest do ujawnienia źródła finansowania publikacji, wkładu instytucji naukowo-badawczych oraz konfliktu interesów, które mogą wpłynąć na wyniki lub interpretację badań.

1. Wydawca rozstrzyga o tym, które teksty zostaną przyjęte do publikacji. Swoją decyzję powinien oprzeć na ocenach sporządzonych przez recenzentów naukowych pracy, którzy określają jej walor naukowy, oryginalność ujęcia opisywanego problemu, zastosowaną metodologię i poprawność wnioskowania oraz spójność i przejrzystość wywodu. Wydawca ma prawo uzależnić przyjęcie tekstu do publikacji od naniesienia przez autora stosownych zmian i poprawek.
2. Wydawca zobowiązany jest do sprawdzenia każdego nadesłanego tekstu przy pomocy programu antyplagiatowego. W razie wątpliwości dotyczących rzetelności naukowej wydawca zwraca się do autora z prośbą o wyjaśnienie zaistniałej sytuacji. (Autor ma prawo w tym momencie nanieść stosowne zmiany i poprawki). W przypadku jednoznacznego stwierdzenia nieuczciwej praktyki naukowej wydawca dokumentuje jej przejawy oraz informuje odpowiednie podmioty, a sam tekst nie zostaje przyjęty do publikacji.
3. Wydawca zobowiązany jest do oceny nadesłanych tekstów wyłącznie pod względem merytorycznym. O odrzuceniu tekstu nie mogą decydować okoliczności pozamerytoryczne, takie jak płeć, rasa, pochodzenie, wyznanie czy poglądy polityczne autora.
4. Wydawca przeciwdziała zjawiskom zwanym ghostwritingiem, gdy ktoś wniósł istotny wkład w powstanie publikacji bez ujawnienia swojego udziału jako jeden z autorów lub bez wymienienia jego roli w podziękowaniach zamieszczonych w publikacji; guest authorship (honorary authorship), gdy udział autora jest znikomy lub w ogóle nie miał miejsca, a pomimo to jest autorem (współautorem) publikacji.
5. Wydawca zobowiązany jest do przeciwdziałania konfliktom interesów. W związku z tym pracownikom wydawnictwa wolno ujawniać informacje na temat złożonej pracy wyłącznie osobom uczestniczącym w procesie wydawniczym z uwzględnieniem zasady anonimizacji na etapie recenzji tekstu.

1. Zadaniem recenzenta jest wsparcie wydawcy w podjęciu decyzji o przyjęciu tekstu do publikacji. Recenzent może również wesprzeć autora tekstu sugerując mu niezbędne zmiany i poprawki.
2. Recenzent zobowiązany jest dostarczyć recenzję w ustalonym terminie. W przypadku niemożliwości wywiązania się z tego obowiązku (ze względu na brak czasu bądź kompetencji merytorycznych lub z powodu konfliktu interesów) powinien niezwłocznie poinformować o tym wydawcę.
3. Recenzja ma charakter anonimowy – ani autor, ani recenzent nie powinni znać swojej tożsamości.
4. Recenzent zobowiązany jest przeprowadzić recenzję z zachowaniem standardów obiektywności. Swoje uwagi powinien przedstawiać jasno, popierając je odpowiednimi argumentami. Niedopuszczalna jest personalna krytyka autora pracy.
5. Recenzent zobowiązany jest do poinformowania wydawcy o wszystkich stwierdzonych przypadkach nieuczciwej praktyki naukowej, jakich dopuścił się autor recenzowanego tekstu.
6. Recenzent zobowiązany jest do traktowania recenzowanej pracy jako dokumentu poufnego. Recenzent nie może pokazywać tekstu nieupoważnionym osobom, dyskutować o nim ani wykorzystywać go dla swoich własnych korzyści.

Miejsce na nowości

Składany do Wydawnictwa tekst utworu powinien być dostosowany do poniższych zasad. Wydawnictwo Pomorskiej Szkoły Wyższej zastrzega sobie prawo nieprzyjęcia tekstu do druku, jeśli przekazane mu materiały będą znacząco odbiegały od przedstawionego schematu.

I. Podstawowe zasady przygotowania tekstu autorskiego

1. 1. Format pliku – .rtf, .doc lub .docx
   2. Formatowanie strony: 
      • marginesy górny i lewy: 2 cm; marginesy dolny i prawy: 4 cm
      • strony numerowane w prawym górnym rogu
      • brak nagłówków i stopek innych niż numer strony
   3. Formatowanie tekstu:
      • czcionka Times New Roman, 12 punktów dla całego tekstu, łącznie z tytułami i śródtytułami oraz przypisami
      • interlinia: 1,5 wiersza
      • justowanie
      • podkreślenie dla fragmentów, które będą miały zostać wyróżnione w składzie
      • tekst nie powinien zawierać boldów, kapitalików, wcięć akapitowych, zwłaszcza robionych za pomocą tabulatora, odstępów międzyakapitowych, wcięć wyróżniających bloki cytatów. Akapity tworzyć wyłącznie przy użyciu klawisza Enter.
      • hierarchia tytułów powinna być oznaczona za pomocą numeracji: I, II, III, IV itd. dla tytułów pierwszego stopnia; 1, 2, 3, 4 itd. dla tytułów drugiego stopnia; a, b, c, d itd. dla tytułów trzeciego stopnia (przyjęcie powyższych oznaczeń jest wyłącznie robocze – ostateczne ukształtowanie typograficzne tytułów zależy od projektu graficznego)
      • tekst powinien być oczyszczony z wielokrotnych spacji
      • nie należy używać dzielenia wyrazów (ani ręcznego, ani automatycznego)
      • nie należy używać tzw. twardej spacji
   4. W wypadku artykułów do książek zbiorowych istnieją następujące dodatkowe wymogi: 
      • minimalna liczba znaków ze spacjami to 20 000 (pół arkusza wydawniczego), maksymalna – 40 000 (arkusz wydawniczy)
      • pod imieniem i nazwiskiem autora należy podać afiliację oraz numer identyfikacyjny ORCID
      • do artykułu należy dołączyć: streszczenie w języku angielskim (poprzedzone angielską wersją tytułu) i polskim (każdy tekst maksymalnie 1200 znaków ze spacjami), słowa klucze w języku polskim i angielskim (maksymalnie 5) oraz krótką notę o autorze (maks. 500 znaków ze spacjami)
      • artykuły powinny zawierać bibliografię.

II. Szczegółowe zasady opracowania tekstu na etapie redakcji wewnątrzwydawniczej

W opracowaniu redakcyjnym publikacji Wydawnictwa stosujemy następujące zasady szczegółowe:

a) cytaty:

1. 1. • cytaty prozą: wielkością pisma podstawowego (12 punktów), w cudzysłowach, zazwyczaj w ciągu (wyjątek stanowią na przykład cytaty kilkuakapitowe)
      • cytowane wiersze: czcionka wielkości pisma podstawowego, bez cudzysłowów, odstęp od góry i od dołu, odnośnik przypisu za kropką, wykrzyknikiem lub znakiem zapytania;
      • wypuszczenia w cytowanych tekstach oznaczamy za pomocą wielokropka ujętego w nawias kwadratowy.
      • cytat w cytacie zaznaczamy za pomocą cudzysłowów francuskich «…».

b) kursywa:

1. 1. • słowa i wyrażenia obcojęzyczne, oprócz już przyswojonych, także dłuższe fragmenty w językach obcych z wyjątkiem wierszy;
      • tytuły książek, dzieł muzycznych, plastycznych, filmów (po polsku i w języku obcym)

c) antykwa:

1. 1. • tytuły czasopism, w cudzysłowie;
      • tytuły części, rozdziałów i podrozdziałów książek przywoływanych w tekście – umieszczamy je w cudzysłowie;
      • tytuły wystaw, konferencji, sesji naukowych, konkursów – umieszczamy je w cudzysłowie;
      • nazwy tekstów religijnych i ich części, na przykład: Biblia, Stary Testament, Księga Rodzaju, Pieśń nad pieśniami, a także skróty odsyłające do poszczególnych fragmentów Biblii (skróty mogą mieć formę przyjętą w Biblii Tysiąclecia lub w innym cytowanym wydaniu; można posługiwać się także ogólnie przyjętymi skrótami łacińskimi);
      • jeśli cały tekst jest kursywą, to antykwa pełni funkcję wyróżnienia;
      • w przypisach skróty i wyrazy polskie, typu: dz. cyt., tamże.

d) liczebniki:

1. 1. • w miarę możliwości zapisujemy słownie;
      • nie stosujemy zapisów typu: XIX-wieczny, 5-letni, lecz: dziewiętnastowieczny, pięcioletni;
      • wieki numerujemy cyframi rzymskimi, np. XIX w.;
      • cyfry rzymskie stosujemy także w zapisach: II Rzeczpospolita Polska, III Rzesza
      • daty zapisujemy według schematu: 13 grudnia 1981 r.; 10 maja br.; w sierpniu tr.
      • „lata osiemdziesiąte” i inne zawsze zapisujemy słownie;
      • między liczebniki wstawiamy myślnik (–), nie dywiz (-): 1997–1998, bez spacji.

e) skróty i skrótowce:

1. 1. • stosujemy skróty słownikowe, takie jak: gen., płk, kpt., prof., doc., mgr, dr hab., m.in., tzw., tj., np., itd., itp., ewentualnie także: godz., kg, ha, km, km kw., m sześc., proc. – w wypadku tekstów, w których słowa te powtarzają się często
      • w przypisach pozostawiamy skróty związane z konwencją zapisu bibliograficznego
      • skrótowce nazw organizacji i instytucji – przy pierwszym wystąpieniu podajemy pełną nazwę, przy kolejnych dopuszcza się stosowanie zapisów skrótowych; w wypadku nazw znanych powszechnie (np. ZSRR, PRL) możliwe jest stosowanie skrótowców bez ich rozwijania przy pierwszym wystąpieniu

f) przypisy:

1. 1. • odnośnik przypisu stoi przed znakiem interpunkcyjnym
      • na końcu zdania stosujemy następującą kolejność znaków: cudzysłów, odnośnik przypisu, kropka (uwaga: w cytowanych wierszach odnośnik przypisu stawiamy wyjątkowo za kropką)
      • w przypisach bibliograficznych preferujemy polskie określenia (np.: tamże, tenże, taż) i skróty (np.: dz. cyt.)
      • w adresach wydawniczych nazwy miejscowości zapisujemy w języku oryginału, zgodnie z formą umieszczoną na stronie tytułowej
      • określenia części książki podajemy w języku oryginału (np.: vol., Bd.); skrót oznaczający stronę – po polsku
      • miejsca wydania, jeśli jest ich więcej, oddzielamy myślnikami bez spacji (np. Gdańsk–Warszawa–Kraków)
      • przypis tłumacza / autora kończymy następująco: (przyp. tłum.) / (przyp. autora)
      • interpunkcja stosowana w adresach bibliograficznych: system przecinkowy.

III. Informacje dodatkowe dotyczące opracowania przypisów

1. 1. • Podstawą do sporządzenia notki bibliograficznej jest strona tytułowa danego dzieła. W notce należy podać imię (w pełnym brzmieniu lub tylko inicjał – przyjęte rozwiązanie trzeba stosować konsekwentnie) i nazwisko autora, tytuł dzieła, funkcję oraz imiona i nazwiska osób współodpowiedzialnych (redaktorów, tłumaczy, autorów wstępów itd.), adres wydawniczy (przynajmniej miejsce i rok wydania – nazwę wydawnictwa można pominąć). Jeśli na stronie tytułowej zostało podanych więcej niż trzech autorów lub więcej niż trzy osoby odpowiedzialne, można użyć formuły „i in.”, wymieniwszy trzy pierwsze nazwiska. Jeśli jako miejsce wydania zostały przywołane więcej niż trzy miejscowości, wówczas wymienia się tylko pierwszą z nich.
      • Strona tytułowa jest także podstawą sporządzania opisów dzieł w językach obcych (między innymi z tego powodu nie należy w notkach bibliograficznych tłumaczyć informacji dotyczących edycji, redaktorów itd., lecz podawać je w języku oryginału).
      • Sporządzając na potrzeby przypisów czy bibliografii notkę bibliograficzną artykułu zamieszczonego w czasopiśmie, musimy podać – zamiast adresu wydawniczego – tzw. cytatę wydawniczą: tytuł czasopisma, rok, zeszyt/numer. W wypadku numerów bądź zeszytów podwójnych stosujemy myślnik. Niekiedy po tytule czasopisma umieszcza się także numer rocznika (bądź numer tomu). W wypadku dzienników i tygodników można podać datę dzienną. W szczególnych wypadkach przy tytule czasopisma należy podać miejsce wydania.
      • Cytatą wydawniczą posługujemy się także, sporządzając notkę bibliograficzną artykułu zamieszczonego w książce zbiorowej, tyle że wtedy poprzedzamy ją przyimkiem „w:”, umieszczanym w nawiasie kwadratowym.
      • Przy publikacjach składających się z kilku tomów należy podawać, o który tom danego dzieła chodzi. Jeśli każdy z tomów danej publikacji jest opatrzony osobnym tytułem, należy to oddać w zapisie bibliograficznym – służy temu dwukropek postawiony po numerze tomu. Podobnie należy postąpić, jeśli każdy z tomów ma także inną datę wydania czy też odpowiedzialne są zań inne osoby.
      • Można skracać i upraszczać zapisy w przypisach, stosując odpowiednie skróty i formuły.
      • Jeśli dzieło danego pisarza pojawi się w którymś z kolejnych przypisów, używamy skrótu „dz. cyt.”. Skrót ten można stosować do momentu pojawienia się drugiej książki tego samego autora.
      • Jeśli zatem chcemy odesłać do jednego z kilku do tej pory wymienionych dzieł danego autora (w tym wypadku jest to M. Foucault), musimy podać przynajmniej fragment tytułu (zapis „dz. cyt.” byłby mylący, gdyż mógłby się odnosić do różnych pozycji). Raz przyjętą skróconą wersję tytułu należy stosować konsekwentnie (uwaga: do skróconego tytułu nie dodaje się już formuły „dz. cyt.”).
      • Jeśli odsyłamy do pozycji wymienionej w przypisie bezpośrednio poprzedzającym bieżący, stosujemy formułę „tamże” i podajemy stronę. Jeśli identyczna jest cała treść przypisu, wstawiamy tylko „tamże”.
      • Jeśli w danym przypisie pojawia się po raz pierwszy lub kolejny publikacja jednego autora, a przypis bezpośrednio po nim następujący odsyła do innej publikacji tego autora, możemy użyć słowa „tenże” (tegoż) lub „taż” (tejże), zamiast powtarzać imię i nazwisko.
      • Imię i nazwisko autora można zastąpić słowem „tenże” lub „taż”, jeśli powtarza się na początku cytaty wydawniczej.
      • Jeśli nazwisko autora przywoływanego tekstu pojawia się w danej notce bibliograficznej także w innym charakterze (np. osoby odpowiedzialnej za opracowanie), a nie ma wątpliwości, że zapis będzie jednoznaczny, można to nazwisko za drugim razem pominąć, zastępując je wielokropkiem.
      • Jeśli nie można ustalić miejsca wydania, należy posłużyć się skrótem „b.m.” (bez miejsca); jeśli podobna sytuacja zachodzi w wypadku roku – „b.r.” (bez roku), a jeśli w obu – „b.m.r.” (bez miejsca i roku). Skróty te za każdym razem umieszczamy w nawiasie kwadratowym.
      • W wypadku publikacji elektronicznych oprócz danych identyfikacyjnych konkretnej pozycji należy podać również datę dostępu.
      • Opis bibliograficzny należy sporządzać także w wypadku materiałów audiowizualnach, na przykład takich jak filmy komercyjne, nagrania dokumentacyjne.

IV. Kolejność elementów w opisie materiału archiwalnego

1. 1. • Nazwa archiwum (skrót). Cytując dokumenty np. z Archiwum IPN (i archiwów Oddziałów IPN), Akt Nowych w Warszawie, Archiwów Państwowych stosujemy skróty: AIPN, AIPN BU, AIPN Gd, AIPN Kr (nie stosujemy zapisów typu BUiAD IPN, OBUiAD, OBUiAD Kat, OBUiAD IPN-Wr, AIPN Kraków, OBUiAD Lublin, OBUiAD IPN w Poznaniu, Archiwum IPN Warszawa, itd.), AAN, APGd.
      • Nazwa zespołu archiwalnego (ewentualnie skrót); skrót „zesp.” jest dopuszczalny w wypadku, gdy nazwa zespołu jest zapisana cyframi lub symbolami.
      • Sygnatura jednostki archiwalnej; jeśli sygnatura jednostki archiwalnej składa się z kilku symboli, dopuszcza się stosowanie skrótu sygn., wtedy jednak skrót należy stosować konsekwentnie w całej pracy.
      • Opis dokumentu – rodzaj dokumentu, kto, do kogo (jeśli tytuł dokumentu zawiera te informacje, można się nim posłużyć). Należy podawać pełne imiona nadawców i adresatów. Opis dokumentu (lub przytaczanej relacji) podawany jest antykwą.
      • Data powstania dokumentu po przecinku lub data przybliżona w nawiasie kwadratowym; jeśli nie można ustalić daty, stosujemy skrót b.d.
      • Numer karty (gdy przywoływany jest fragment dokumentu, numer karty, na której znajduje się ten fragment).
      • Jeżeli jednostka archiwalna nie jest spaginowana, używamy skrótu b.p.
      • Jeżeli w przypisie podajemy kilka źródeł, ich opisy rozdzielamy średnikiem.

UWAGA. Jeżeli dokument był opublikowany, powołujemy się na wersję opublikowaną, a nie archiwalną.

V. Materiały uzupełniające

1. • Tabele: powinny mieć wyraźną i czytelną dla odbiorcy strukturę; treści w kolumnach i wierszach nie należy ustawiać za pomocą klawisza spacji; należy pamiętać o umieszczeniu tytułu nad tabelą.
   • Wykresy itp.: wszystkie tego typu materiały należy opatrywać tytułami; powinny mieć wyraźną i czytelną dla odbiorcy strukturę.
   • Ilustracje: należy dołączać do materiały w osobnych plikach, pamiętając o precyzyjnych nazwach plików; w tekście miejsca, gdzie mają się znaleźć ilustracje należy oznaczać tytułem pliku, umieszczając te informacje w nawiasie kwadratowym; pliki powinny być dostarczane w formatach: jpg, tiff, png, bmp, pdf; minimalna rozdzielczość plików 300 DPI. Należy podawać źródło i właściciela praw do ilustracji. Ostateczny wybór ilustracji należy do wydawcy.

Wydawnictwo Pomorskiej Szkoły Wyższej dokłada wszelkich starań, aby publikacje spełniały wszystkie kryteria akademickie oraz edytorskie. Dbamy o zapewnienie najwyższego poziomu naukowego wydawanych książek i czasopism.

Dobór i wyznaczanie recenzentów

1. Proces recenzyjny przeprowadzany jest na bieżąco zgodnie z zasadami przyjętymi przez Radę Wydawniczą: konieczne są co najmniej 2 recenzje wydawnicze.
2. Recenzentami książki są samodzielni pracownicy nauki posiadający uznany dorobek w dziedzinie, w której mieści się problematyka książki. W przypadku braku możliwości zaangażowania samodzielnego pracownika naukowego z uznanym dorobkiem, możliwe jest podjęcie współpracy z recenzentem ze stopniem doktora.
3. Autor książki nie ma wpływu na dobór recenzentów.
4. Recenzenci i autor książki nie mogą pozostawać ze sobą w bliskich relacjach zawodowych lub osobistych. 
5. Za konflikt interesów uznaje się:
   a) bezpośrednie relacje osobiste (pokrewieństwo, związki prawne, konflikt),
   b) relacje podległości zawodowej,
   c) bezpośrednią współpracę naukową w ciągu ostatnich dwóch lat poprzedzających przygotowanie recenzji.
   d) inne przypadki bliskiego powiązania mogący wpłynąć na wykonanie recenzji.
6. Recenzenci i autor nie mogą być współautorami powstałej wcześniej publikacji ani współredaktorami tej samej pracy zbiorowej.
7. W przypadku recenzentem nie może być promotor pracy magisterskiej, ani rozprawy doktorskiej autora.
8. Recenzentów obowiązuje zasada poufności, nie mogą oni konsultować treści swojej recenzji, a także w żaden sposób upowszechniać jej treści.
9. W przypadku, gdy recenzent uznaje, że praca nie spełnia kryteriów akademickości i nie kwalifikuje  się do druku, powinien on przygotować dobrze uzasadnioną recenzję z konkluzją negatywną.
10. Po wyznaczeniu przez Wydawnictwo recenzentów autor nie ma prawa wnioskować o ich zmianę.
11. Autor nie ma prawa wnioskowania o zmianę recenzentów po otrzymaniu tekstu recenzji.
12. Autor musi pisemnie ustosunkować się do treści recenzji.
13. Autor powinien poprawić tekst zgodnie z uwagami recenzentów lub pisemnie wyjaśnić, dlaczego nie zamierza uwzględnić danej uwagi. Recenzenci otrzymują do wglądu treść odpowiedzi autora.
14. Nie będą przyjmowane recenzje niespełniające merytorycznych i formalnych wymagań recenzji naukowej.
15. Wydawnictwo archiwizuje zarówno recenzje, jak i odpowiedzi autora.
16. Recenzje sporządzane są na podstawie stosownych formalnych umów z recenzentami.

Radę Wydawnictwa Pomorskiej Szkoły Wyższej stanowią uznane autorytety w swoich dyscyplinach.

Przewodniczący: prof dr hab. Wojciech Polak
Członkowie i członkinie:

Rocznik Prawo i Bezpieczeństwo – Law & Security to międzynarodowe czasopismo naukowe Wyższej Szkoły Kształcenia Zawodowego we Wrocławiu i Pomorskiej Szkoły Wyższej w Starogardzie Gdańskim, ukazujące się od 2023 roku. 

Na łamach rocznika Prawo & Bezpieczeństwo – Law & Security” publikowane są oryginalne i wysokiej jakości artykuły, dotyczące twórczych i autorskich opracowań z rzetelnymi źródłami naukowymi i wynikami empirycznymi. Dodatkowo prezentowane są raporty z badań na temat stanu polskiego prawa, nauk o bezpieczeństwie oraz rozprawy przygotowywane przez znanych i cenionych autorów – zarówno polskich, jak i zagranicznych – cenionych ekspertów i autorytetów głównie ze środowisk naukowych i akademickich oraz praktyków.

Redaktor naczelny: dr Paweł Łabuz
Zastępca redaktora naczelnego: dr Irena Malinowska
Sekretarz redakcji: Agnieszka Sawicka

W najbliższych latach planowane jest włączanie periodyku do Wykazu Czasopism Punktowanych Ministerstwa Edukacji i Nauki.  
ISSN 2956-7440 
e-ISSN 2956-7610

Właściciel czasopisma:
Wyższa Szkoła Kształcenia Zawodowego / Pomorska Szkoła Wyższa w Starogardzie Gdańskim
Strona główna czasopisma Rocznik Prawo i Bezpieczeństwo